Betül Meryem Orkun Yardım Bekliyor

Betül Meryem Orkun; 6 yaşında… Lösemi hastası (ilik kanseri)… Yaklaşık 1 yıldır yaşam mücadelesi vermekte… İlk etapta gerekli olan uygun ilik arandı, bulunamadı. 9 ay gece ve gündüz olarak hastanede kaldı. Kullandığı ilaçların yan etkisi neticesinde iki kez kalbi durdu, yoğun bakımda kaldı. Vazgeçmedi mücadelesinde. Yaşam savaşına devam etti… Halen etmekte... Kemoterapi gördü… Şimdi ise ışın tedavisi almakta…

İlköğretime başladı bu sene… 1. sınıfa gidiyor. Kızımın okulunda. Betül’ün bir ağabeyi var kızımla yaşıt... Aynı okuldalar…

Betül okula mutlu başlayamayan çocuklardan yazık ki! Çünkü onun saçları yok, ağzında ise maskesi var… Çünkü çocuklar onu dışlıyorlar… Ağlamış bugün annesine çok fazla “Kimse benimle oynamak istemiyor. Kaçıyorlar benden.” diye. Üzülmüş annesi… Sonrasında hala üzgündü... Biz de üzüldük duyunca… Annesi uzun süredir de hep üzgündü zaten. Konuştuk bugün. Sordum Betülcüğün annesi Yağmur’a “Son durum ne? Ne yapılması gerekiyor Betül kızımız için?” diye… Anlattı uzunca... Son çare tüp bebekmiş “Betül’ümün hayatı ancak yeni bir kardeşi olursa kurtulurmuş. O da tüp bebek olması kaydı ile. Varımı yoğumu her şeyimi kaybettim. Borçlarımız aldı başını gidiyor. Hiç önemli değil ki bunlar keşke kızım bu illetten kurtulsa. Ama olmayınca olamıyor işte. Çaresizim. Toparlayamıyoruz gereken meblağı… Ne yapacağımızı, nereye başvuracağımızı şaşırdık… Sosyal güvencem de yok ki. Devlet de yardımcı olamıyor o yüzden”… Hala devletin sosyal güvencesi olmayan insanlara “Biz sizin için bir şey yapamayız” demesindeki mantığı algılayamıyorum. Sosyal güvencesi olmayan insanlardan vergi de almasınlar madem “Sosyal güvenceniz yok. Bir de sizi biz söğüşlemeyelim” diyerek…

Neyse…

Zordu Yağmur’un ağzından çıkan bu kelimeleri duymak. Çok zorlandım ben dinlemekte… Diğer iki arkadaşım da öyle… Ama dinledik… Sonuna kadar dinledik hem de… Islaktı duyduğumuz kelimeler… Acı bir ıslaklıktı… Sicim gibi akan gözyaşları eşliğinde anlatıyordu tüm olanı biteni bizlere… Aklımızın alamayacağı, doğru değilmiş, dramatik masal türünde yaşanmışlıklara tanık oluyorduk o an… Biz tanık olmaya bile tahammül edemezken bunlara, onlar yaşıyorlardı. Ne güç! Ve bunları yaşayan birçok insanın olması ne acı! Çaresizlik bunun adı…

Sonuç olarak birkaç kişi karar aldık bundan sonra olayı devralmaya. Yağmur, Betül ile ilgilenecek, biz üç arkadaş ise tedavi için lazım olan miktarı toplayabilmek için neler yapmamız gerektiğine karar verecek ve ona göre hareket edecektik… Zaman o kadar dar ki! Acilen bir şeyler yapmamız gerektiğinin öylesine farkındayız ki…

Karar aldık… Birinci etapta okullarda (bizim okul ve çevre okulları) bir yardım kampanyası başlatmaya karar verdik. Yarın okul müdürü ve dâhilinde, ilçe milli eğitim müdürü ile görüşmeler yapacağız. Elimizde Betül’ün sağlık raporları ile çalacağız tüm kapıları… Sonucun kötü olmayacağına inanıyorum açıkçası.

Ayrıca Türkiye’de tüp bebek konusunda uzman olan Bahçeci kliniğinden de bir sorumlu kişi ile telefon görüşmesi yaptım bu akşam. Açık açık yardım istedim, belki de dilendim bilemiyorum. Her şeyi tüm detayına kadar anlattım. Betül’den bahsettim. Hastalığından ve hastalığının evresinden “Böyle böyle. Para yok. Tamam, toplamaya çalışıyoruz gereken parayı ama siz de bize ciddi bir indirim yapmalısınız. Bunu sizden rica ediyoruz. Bir çocuğun yaşamı söz konusu! Vakit çok dar ve elimizde ki zamanı iyi değerlendirmeliyiz”. Telefonda görüştüğüm kişi Bedriye Erkoç isimli bir hanımdı ve söylediklerime istinaden bana verdiği cevap “Gülcan Hanım, Betül Meryem Orkun için mutlaka bir şeyler yapmaya çalışacağız. Başımızla beraber. Hatta ben bu konuyu direkt olarak Mustafa Hocamla (Prof. Dr. Mustafa Bahçeci, aynı zamanda Bahçeci kliniğinin sahibi) görüşeceğim yarın sabah ki, sizlere yapılabilecek en uygun yardımı sağlayabilmek için… Öğlene kadar netleştireceğim İçiniz rahat olsun... Buyurun size cep numaram x xxx … .. ..”… Gördüğüm ilgi karşısında şaşırmıştım açıkçası. Çünkü olumsuz yaklaşmıştı çoğu sağlık çalışanı ya da sorumlusu. İçime bir umut yerleşmedi dersem yalan olur… Umutsuz da olmuyor ya zaten bu işler… Derhal Yağmur’u aradım ve “Gücünü topla arkadaşım. Güzel gelişmeler var ve artık yalnız değilsin biz varız” dedim. Yine ıslandı kelimeler… Yine acı bir ıslaklıktı hissettiğim… Ve kısa bir süre sonra beklediğimiz en önemli haber de gelmişti Bahçeci kliniğinden. Evet, tüp bebek konusunda yardımcı olacaklardı. Hem de genetik hücre oluşumlu bir tüp bebek. Biz ilk etapta gerekli olan paranın 20-25 bin TL civarı olduğunu düşünüyorduk. E öyle ya tüp bebek tedavisi ne kadardı ki? Fakat işin aslı öyle değilmiş. Gereken meblağın milyon dolar civarı olduğunu duyunca büyük bir şok yaşadık adeta. Asıl şok Bahçeci Kliniği’nin değerli insanı Prof. Dr. Mustafa Bahçeci’nin “Evet, biz varız. Betül Meryem Orkun kurtulmalı!” kararından sonra yaşadık. Şimdilik güzel gelişiyor her şey. Olumlu! Sosyal güvenliği olmayan, cebinde parası olmayan insanların hastane kapılarında can verdiği şu zamanda, bize yapılacak bu iyiliğin ömür boyu minnettarı olacağız.

Bu arada; sadece Ankara’da lösemili çocukların gidebildiği, onlara yönelik bir okul varmış. Ortam olarak onlara uygun! Hijyenik ve hiçbir öğrencinin bir diğer öğrenciyi dışlamayacağı bir okul! Çünkü hepsi aynı dertten muzdarip. Fakat İstanbul’da yok. Hatta belki de başka hiçbir ilde yok. Vatandaşın teki LÖSEV’e büyük bir arsa bağışlamış Halkalı tarafında ve LÖSEV orayı lösemili çocuklar için bir okul yaptırarak değerlendirme kararı almış. Fakat hemen yakınındaki o devasa lüks site sakinleri izin vermemişler bu okulun yapılmasına. Neden? Çünkü dayanamazlarmış görmeye etraflarında hasta çocukların olmasına. Çocuklarının psikolojisi bozulurmuş hem de… Ben bu olayı yorumlamıyorum. Yorumsuzum… Peki ya siz?

Gülcan ÇENGEL

Politikadergisi.com