Kadının Özgürlük ve Yaşama Sorunu

Doğdum. Konuştum. Yürüdüm. Koştum. Büyüdüm. Küçük gözlerimin içine bakmaktansa bacaklarımın arasına tuhaf anlamlar yüklediler. Önce küçük bir kızdım. Pembe giymeye hükümlü, maviye karşı tutumlu, yeşille barışık, turuncuya ürkek, kırmızıya uzak, morsa bir tuzaktı. Etek giydim. Renkli tokalarımla kendime şölen gibiydim. Büyüdükçe çocuksu sevimlilik yok olarak sorumluluklarla tuhaf anlamlara salmıştı kendini. Kızlar çok konuşmazdı, kızlar sokakta çok durmaz, kızlar babalarından hep korkardı. Abileri bilir, babaları karar verir, anneleri susardı. Kadın sevmez, sadece sevilirdi. Kadın küfretmez, küfürlerin başrolünde simgeleşir, habire küfür yerdi. Kadın hanım olmak zorundaydı. Kadın içki içmez, kadın bağırmaz, kadın dövmez. Kadın içkileri sofraya taşıyan sevimli ev hizmetçisiydi, kadın bağırılan ve dayak yiyen bir insansı eşyaydı.

Kadın savaş etmez, savaşmayı bilmez ama savaşta en önce öldürülen ve erkeklerin erkeklere kullandıkları koz olurdu. Düşman tecavüzüne uğrar, savaş çocuklarına gebeleşirdi. Kadın öyle güvensizce yetişirdi ki erkek hükmüne alışır, boyun eğer, doğurduğu çocukları arasında cinsiyet ayrımları kurar kendinden önce olan düzeni aynen devam ettirirdi. Kadın şiir yazmaz, şiirlerin tapılası konusu olurdu. Hilal kaşı, beyaz teni, gül dudağı bedensel açlığın bireysel sanatı oluverirdi. Kadınların kaderini yazmazdı hiçbir şair. Kadınlar evlere, odalara hapis yemek yapan, anne vasfıyla gururlandırılan bir manevi mala dönüştürülürdü. Sonra çarktan hoşlanmayanlar kadınları ikiye ayırdılar. Fiziksel açlıkları bir yandan, insanlıkdışı giyinişler ve hareketler isterken öte tarafta suskun ve itaatkar hatta tapulu bir mülk haline getirilerek kapitalizmin hatta feodalizmin her türlü birleşeniyle emek sömürüsünü kadın sömürüsüne dönüştürüverirdi. Bu sebep erkekler için para karşılığında kadınların satıldığı, insanlığın eritildiği ve her türlü kadın onurunun çiğnendiği “Genelev”ler yaratıldı. Piyasa şartlarına göre kadınların çaprazlama satıldığı, insan haklarına aykırı, tiksindirici bir ticari ağ oluşturuldu.

Halbuki hepimiz nasıl kardeştik. Aramızda mavi pembe yoktu. Kadın - erkek değil, önce insandık. Önce birdik. Dinlerle, otoritelerle, politikalarla ve parayla böldüler bizi. Halbuki öylesine eşit ve dosttuk ki... Öylesine sevdalıydık ki... Bir duvarın köşe taşından farksızdık.

Nedense belirli yerlerimize kondurulan girintiler ve çıkıntılarla bizi ötekileştirdiler. Erkek bununla gurur duydu, kadın ise bununla namustu. Bir namus nasıl bu kadar canileşir ve acımasızlaşabilirdi. İnsanlığın hatta medeniyetin bu noktaya gelmesine imkan veren cinsellik nasıl bu denli ayıplanabilir ve cinayetlerin yaratıcısı olabilirdi. Çiçek, toprak, böcek, insan üremenin devamından zincirleşen öğelerdi. Töre deniliyordu yöresel ağızla. Halbuki “töre” ilk Türklerin yaşama ve örgütlenme biçimiydi, bir toprak yönetimi, bir düzen birleşimiydi. Çünkü Türkler göçebelerdi ve yaşamsal yönetimsel öğelere ihtiyaç duymuşlardı. Töre; ağaların marabalarını ezip, kadınlarını yok eden bir kuralllar anlayışı değil bir toplumsal barış projesiydi. Bu şimdiki töreden, kaçamayanlar öldürüldüler, berdel edildiler, acımasızca katledildiler. Bunu abileri yaptı, emri ağaları, babaları verdi. Tabanca önce kadına dayandı, onu parçaladı. Halbuki yaşarken de bacakarasına dayanmıştı. Bu namustu. Bu çirkin ve ayıp bir hakaretti. Önce babalarımızın mülkiyeti ve idaresinde, sonra kocalarımızın kütüğüne ve mülkiyetine geçerdik. Statümüz yükselir, kızlıktan karılığa terfi ederdik. Sonra cennetimsi ve kutsal anneler olur “cennet hurileri”ni dinlerdik. Bu dünyada ayrı bir obje öteki dünyada ise bambaşka bir objeydik. Öteki dünyanın kadınları yani hurileri bu dünyadan transfer edilmeksizin yaratılmış erkek gözdeleri idi. Onlar günahsız, onlar el değmemiş, onlar birtakım sapkın fantezilerin yaratımı kadınsı varlıklardı. Osmanlıdaki hareme benzer bir haremdi. Osmanlıda hareme padişah sahipken, orada iyi olan tüm erkekler bu hareme sahip olacaktı. Osmanlı haremine dünyanın dört bir bucağından dokuz yaşında kızlar toplanıp getirilirken öte dünyanın böyle bir sınırlaması yoktu. Osmanlıda haremin başına hadım edilmiş erkekler tayin edilirken öteki dünyadaki hurilerin başında kim olduğu bilinmiyordu. Kadınlar demokrasilerde de komedinin figüranlarıydı. Partilerin koltuk süsleri, örgütlerin feminist kolları yahut sırf insan hakları adına bir masadan farksız kuruluyordu maketsel. Yani imparatorlukta da çağdaş rejimlerde de zihniyet değişmediği sürece aynı kalıyordu başkalaşan ayrımlar!

Öyle ki kıyafetlerimizi bile biz seçemiyorduk. Ki hala da seçemiyoruz. Dünyanın bir ucunda Allah adına baştan aşağı erkek emri ve erkek baskısıyla kapatıyorken bir başka ucunda da erkek istekleri için açılıyor hatta bir başka objeye dönüştürülüyoruz. Sokaklarda erkeklerden korkuyor, kentlerde tacizlere uğruyor, hatta bedensel tacizlerin daniskasına maruz kalıyoruz.

İfadelerimin hiçbirini feminist çıkışla yazmadım. Feminizmi kadının bireyselleşmesinde bir çıkış tavrı olarak görüyor ama abartılmasına bir ayrımcı yöntem olarak bakıyorum. Kadın toplumsal bir figür olmaktan bireysel ve aynı zamanda üretken bir varlığa dönüşmelidir. Kadına değer vermek onu baskı altına almak değil onu özgürleştirmektir. Kadına değer ona aşk şiirleri yazmaktan çok ona yasal hak tanımaktır. Bu bir lütuf değil insan olmanın en tabi halidir. Kadınların özgürleştiği toplumlarda erkekler küçük oğlan savaşımlarında, yani savaşlardan, silahlardan, şiddetten sıyrılacak insansı sıcaklığı bulacaklardır.

Kadının Türk ve Osmanlı-Türk geçmişinden gelen baskılı ve sıkıntılı yaşantısına rağmen ilk Bir Mayıs şiirini yazan kadın Osmanlı şairi Yaşar Nezihe’dir. Bükülmez soyadını ilkeli ve hak arayan haliyle simgeleştiği için almış ve işçilere emek düzeninin çağrısını yapmıştır. Osmanlıda yine sayısız aşk şiiri yazan ve erkeklere aşk duymaktan utanmadan “bir aşk duvarı haline dönüşümü yansıtan kadın olma halini yıkan “ kadın şairler mevcuttu. Bugün toplumumuzda tesettür adıyla sunulan kadının ikinci sınıf vatandaşlık planına rağmen bizlere ne mutlu ki kadına değer veren ve kadının hak sorununu bu toplumun en temel hak arama sistemine dönüştüren yüce erkek, yüce önder ve nice güzel kelimeleri hak eden Mustafa Kemal Atatürk gibi onurlu ve şerefli bir erkek modeline sahibiz. Mustafa Kemal Atatürk’ün kadınları olarak yenilikçi, çağdaş, haklı ve her daim doğrudan yana olmayı kadın erkek eşitliği ile, birbirimize yaslanarak ve aynı oranda paylaşarak yaşatmaya devam edeceğiz.

Bu mücadele bilinçli kadınlarla başlayacak, çünkü cehalet ve karanlık önce kadınları zehirliyor. Uyanık ve akıllı kadınlar toplumlarına ve kendilerine giydirilmeye çalışılan bu emperyalist tesettürü, baskıyı ve faşizmi asla ve asla kabul etmeyecek. Laiklikten ve emekten yana olan tavrını her daim sürdürecektir.

Dağhan KADİM
iletisim@PolitikaDergisi.com