Tek Çözüm Var: Ya Sev, Ya Terk Et!

90’lı yılların MHP ile özdeşleşmiş bu meşhur sloganını hatırlatınca, birilerinin aymazlık ve hıyanetle tepki göstereceğini biliyorum. Hiç fark etmez. Ben doğru bildiğimi ve zamanı geldiği için söylenmesi gerekeni, söyleyeceğim.

Hürriyet Gazetesi yazarı, Ertuğrul Özkök, “Birlikte yaşamak zorunda mıyız” başlıklı yazısında şöyle diyor:

”Bu yazıyı yazıp yazmamakta çok tereddüt ettim.

Mayınlı bir araziye girip oramı buramı paramparça etmekten çekindim.

Korktum, ama düşündüm ki; korkunun ecele faydası yok.

Cesaret lazım, bu ülkeye cüretkâr insanlar lazım, kafa göz yarmaktan korkmayacak insanlar lazım.

…

Türkiye, tarihinde ilk defa Kürt meselesini en çarpıcı ve en gerçekçi biçimde tartışıyor.

Diyorum ki, artık zamanı gelmiştir.

Şarkı söylemenin zamanı da gelmiştir, farklı söylemenin zamanı da...

…

Haydi gelin ağzımızı alıştırmak için hep birlikte soralım:

“Türklerle Kürtler birlikte yaşamak zorunda mıdır?”

Eğer bu ortak iradeyi gösterip yaşayabileceksek, tabii ki yaşayalım.

Tabii ki hem Türkler, hem Kürtler için en iyisi budur.

Ama yaşayamayacaksak?”

Evet, Özkök kendi açısından cesaret örneği gösteriyor ve “federasyonu, özerkliği tartışalım” diyor. Özkök’ün, dört, beş yıl önceki, “Gitar çalan romantik gerillalar” türünden röportaj ve haberlerle, “açılım” sürecinin hazırlık aşamalarında nasıl bir görev yaptığı halen hatırlardadır. Özkök, “kıyakçının” yaptığını yapıyor… Ortam hazırlıyor.

Benzer bir işlevi, farklı konumda görünse bile, İşçi Partisi de yapıyor. Ulusal Kanal’da izlediğim İP yöneticisi Ferit İlsever, “biz Türkler, Kürtler olarak Türk Milletiyiz. Biz ayrılamayız. Birlikte yaşamak zorundayız” diyor. İlsever aynı konuşmasında, Atatürk’ün “Türkiye Cumhuriyetini kuran Türkiye halkına, Türk Milleti denir” sözünü, dayanak olarak gösteriyor.

Atatürk’ün, Türk Milleti kavramını sosyolojik anlamda özetlediği bu dâhiyane ifade, etnikçiliğe basamak olarak kullanılabilir mi? Atatürk’ün de, bir dönem doğu bölgemizdeki bir kısım halkımızı “Kürt” olarak andığı biliniyor. Peki, Atatürk neden yukarıdaki ifade içinde, “Kürt” vurgusu yapmayı gerekli görmedi?

Çünkü Türkiye Cumhuriyeti 30’lu yıllardan itibaren, ırk yapısına bakmaksızın “Ne Mutlu Türk’üm diyene” formülü ile tek millet olarak kaynaşma sürecine girmişti. Kaynaşmayla ortaya çıkan bu “tek millet” olgusu, Tayyip Erdoğan gibi “ümmetçilerin” ya da İP gibi “enternasyonalistlerin” anladıkları şekliyle, “üst kimlikten” farklı bir öz kimlikti. Yani Batı toplumlarından farklı olarak, siyasal bir “millet” değil, kültürel bir millet olgusu ortaya çıkmıştı.

Atatürk’ün yapmadığını, Atatürk’ü başvuru kaynağı aldığını söyleyerek yapmak, bir yere kadar idare edebilir. Sonuçta hayatın gerçekleri kaya gibi önünüze dikilir. Siz sürekli etnik kimlik vurgusu yaparak ancak, etnikçiliğin hortlayacağı zemini biraz daha canlı tutarsınız ve gelinen noktada, durumu “birlikte yaşamak zorundayız” gibi öznel gerekçelerle kurtarmaya çalışırsınız.

Öncelikle şunu kabullenmek gerekir. Eğer kaynaşamamışsak, ayrışmak kaçınılmazdır. Eğer birlikte olmak, bir “zorunluluk” nedeniyleyse, bunun bir ittifaktan öte anlamı yoktur. Bilindiği gibi bütün ittifaklar farklı yapıların, bağlaşması, uyuşması, anlaşmasıdır ve sonuçta bütün ittifaklar geçicidir.

Türkiye Cumhuriyeti, tarih boyunca tüm Türk devletlerinde olduğu gibi, toplulukları ittifak ettirmek üzere değil, kaynaştırmak üzere kurulmuştur. “Türkiye Cumhuriyetini kuran Türkiye halkına, Türk Milleti denir” formülü, etnik ayrışmayı ortadan kaldırmıştır. “Ne Mutlu Türk’üm diyene” formülü ise, ırksal ayrışmayı ortadan kaldırmıştır. Artık, sosyolojik anlamda, yani kültürel ve toplumsal olarak tek bir doku oluşturmuş bulunuyoruz.

Başka topluluklarla kaynaşma dokusal niteliktedir. Yani sadece biçimsel (siyasal) değildir. Bu kaynaşmayla ortaya; kültür öğeleriyle harmanlanmış, yeni bir dokunun çıkmasından söz ediyoruz. Böylece, Türk toplumunun yapısını betona benzetebiliriz. Kum, su ve çimento birleşmekte ve sonuçta ortaya; hepsinden güçlü ve dayanıklı, beton adını verdiğimiz yeni bir madde çıkmaktadır. Kaynaşmayla oluşan toplumsal yapıda çimento işlevini gören öğe; Türkçedir. [1]

Geçtiğimiz günlerde AKP’li bir bakan, toplumumuzu “aşureye” benzetti. “Hepsi aynı kaptadır ama özelliklerini korurlar” dedi. İşte AKP’nin üst kimlik tanımlaması budur. “Türküz, Kürdüz, Türk Milletiyiz” demek de bundan farklı değildir. Sonuçta yan yana durulur fakat kaynaşıp, bütünleşilmez.

Ya bizim Türk toplumunu tasvirimiz: Yani beton? O artık tek vücut olmuştur. Kum, su, ve çimento… Bir daha asla ayrışamazlar.

Aşure yenir, sindirilir, gider. Beton ise yenemez, yutulamaz ve çürümez. Ama yıkılmaya çalışılır. Ya sert darbelerle, ya da içten içe kemirerek.

Haçlı Seferi BOP ile beton gibi olan Türk Milletine sert darbeler vuruyor. Yandaş liberal yazarlar, “ulusalcı” ama aklı karışık sosyalistler, bu milleti içten içe kemiriyor.

Özetlersek:

Birincisi, yandaş liberal tutum: “Oyuz, buyuz, birlikte yaşamak zorunda değiliz” diyor.

İkincisi, “ulusalcı” sosyalist tutum: “Oyuz, buyuz, birlikte yaşamak zorundayız” diyor.

Üçüncüsü, milliyetçi tutum: “Türk’üz, tekiz, biriz” diyor.

Sonuç mu: Ya sev, ya terk et! Ne bölünürüz, ne böldürürüz, ne de bir karış toprak veririz… Bu slogan her söze yetiyor.

Hakan YAVUZ
sosyologhakanyavuz@gmail.com
iletisim@PolitikaDergisi.com

[1] Hakan Yavuz, Türk’ü Bilmek, Türk’ü Sevmek, s.60, Cem Matbaası, Çorlu, 2008

e-kitap: http://kitap-indir.blogspot.com/2009/08/turku-bilmek-turku-sevmek.html