Hükümete Selam, Absürtlüğe Devam ya da bir Gazze Hikayesi...

Kıçını, babası ABD’ye dayamış ve var oluş amacı Orta Doğu’da ABD çıkarlarına jandarmalık etmek olan o haydut, o harami devletin, seni içerisine sokmak şöyle dursun, sınırlarına asla yaklaştırmayacağı ve bunun için de her yolu deneyeceği çok uzunca bir süredir gün gibi aşikarken…

Sanki uluslararası kamuoyunun tam ve sonsuz desteğini almış gibi…

Sanki önceden o haydutla anlaşılmış gibi…

Sanki herkesin ve bütün dünyanın, üzerinde ezici bir çoğunlukla ittifakı sağlanmış gibi…

Sanki her şeyin önceden düşünüldüğü ve programlandığı bir organizasyonmuş gibi…

İçleri büyük bir çoğunluğu Türk, çocuk, yaşlı ve kadın dolu Akdeniz’in ortasında sekiz dokuz gemi…

Hani neredeyse “Saldım çayıra, Mevlam kayıra” mantığı ve tevekkelliğiyle…

Üstelik bir adım sonrası asla ve “sanki bilerek” düşünülmeden…

Uluslararası bir haydut olduğu hep bilinen…

Saldırgan bir devletin ülkesini de aşıp…

Filistin’e… Gazze’ye yardım götürmek üzere yola çıktığında…

Birileri ve bir yerler hariç,

Acaba hangimizin aklının bir köşesinde…

Bu yolculuğun sonu bir katliamla biterse eğer…

Dışarıdaki belli de, acaba “içerideki” sorumlusu kim olacak, kim hesap verecek, diye bir soru vardı.

Gevelemeye hiç gerek yok aslında…

Sonu katliam ve ölümlerle bezenmiş bu her yönüyle tuhaf girişim, bir dışişleri rezilliğidir, bu bir.

Bir “yönetememe” kepazeliğidir, bu iki.

Önü ardı, çözemediği binbir sorunla tıkanmış bir hükümetin, belki de, ya da kim bilir, bir çıkış noktası bulup bir an da olsa nefeslenmek amacıyla, iç politikaya ve “tabana” oynama düşüncesinin acemice ve akıllara zarar bir adımıdır, bu üç.

Bu akıldışı manevranın uluslararası ölçekte yalnızlaştırdığı sadece saldırgan İsrail değil, aynı zamanda da Türkiye’dir, bu dört.

Defalarca tekrarlanan uyarılara rağmen, “ben yaparım” mantığıyla kim ya da kimler o yolculuğun devamına karar vermişse, katliam ve ölümlerin sorumluluğuna en az İsrail kadar ortaktır, bu beş.

İnsani Yardım adı altında Akdeniz’in o en kritik bölgesine “sürülen” o gemiler, aslında birer propaganda gemisidir, bu altı.

İsrail katliamına en sert tepkiyi koyan Türkiye’nin, Müslüman olsun olmasın, dünyada bir sürü ülke dururken olaya bu denli “angaje olması” ve sorunun bu denli İslamileştirilmesi oldukça dikkat çekicidir, bu yedi.

Biz yine de, sırf iç politikaya ve tabana oynama manevrasının bir sonucu olarak düşünmek istemediğimiz bu katliamın, eğer öyleyse, bazılarına çok büyük veballeri daha şimdiden yüklediğini söylemekte bir sakınca görmüyoruz, bu sekiz.

Bir paket makarnanın, bir paket bulgurun, bir çuval kömürün bir ya da birkaç oy demek olduğunu yaşamış ve görmüş bir ülkenin yurttaşları olarak, o makarnanın, o bulgurun, o kömürün yanına bir de insan cesetlerinin eklenmiş olmadığına inanmak istiyoruz, bu dokuz.

Sahi o ihtiyarların, o kadınların o vapurda ne işi vardı?

Hükümet, çözemediği ve artık asla çözemeyeceği belli olan binbir ülke sorununun boğduğu asıl gündemi değiştirmek için yeni bir “nefeslenme” yolu bulana kadar, sorulması gereken temel soru budur, bu da on!

Bu arada…

Son altısı da dahil olmak üzere, birbuçuk aydan bu yana, tam 39 askerimizin hayatını kaybettiğini ve ülkedeki işsiz sayısının 18 milyona yaklaştığını, Almanya sınırları içerisine girdiğinde hemen tutuklanacak olan eski RTÜK başkanı Zahid Akman’ın memleket sokaklarında ve caddelerinde hala elini kolunu sallayarak dolaştığını ve de açlık sınırı altında yaşayanların sayısının ülke nüfusu içerisinde kapladığı alanın artık yüzde 25’lere ulaştığını biliyor muydunuz? Ya da biliyorsanız, unutmadınız değil mi?

Bir şey daha var… Nüfusa oranladığınızda, 18 milyon işsiz, yaklaşık 45 tane Gazze yapıyor.

Kurmaca olmayan, cesetsiz ve gerçekten hayırlı “İnsani Yardım”lar ve “insani dayanışma”ların artması dileklerimizle…

Dirençli, uyanık ve sevgiyle kalın…

Hayri GÜNEL
iletisim@PolitikaDergisi.com