Mukayese

Bir anda Libya'ya cephe aldık.

Medyadan halka, Kaddafi'ye derinden saldırdık.

Çoğumuz neden saldırdığımızı, adamcağıza neden bu kadar öfkeli olduğumuzu bile bilmiyorduk.

Öyle ki, Libya'ya giden muhabirlerimiz, sorgusuz sualsiz muhaliflerin kapılara serdiği Kaddafi resimli halıya basarak girdi.

Ülkece düşman olduk Kaddafi'ye.

Ölümüne bile sevindik.

Bilinçli miydik?

Kocaman bir "Hayır !"

Bilinçsizce saldırdık;
- Kıbrıs harekatında Türkiye'nin yanında olan, Amerikan ambargosunu bozup Türkiye'ye yardım eden,
- Benzini vatandaşına en ucuza satan,
- 1970'lerde ki petrol krizi sırasında ucuz petrol sağlayan,
- Amerika ve İngiltere'nin Libya'da ki tüm askeri üslerini kapatan,
- Yurttaşlarına sıfır faizle kredi veren,
- Öğrencilere, yaptıkları harcamalara göre ortalama 'ücret ödeyen',
- İşsizlere, iş bulana kadar 'tam ücret' ödeyen,
- Evlenen çiftlere bedelsiz olarak konut veren
bir liderin katline bilinçsizce şahit olduk.

İdraksizliğimiz, kandırılmaya muhtaçlığımız ve içinde bulunduğumuz 'biat kültürü' sebep oldu buna.

"Devletimiz sağolsun, Devlet böyüklerimiz ne diyosa o"culuğumuz sebep oldu.

Medyanın oyununa geldik.

Neden?

Çünkü, olaylara kendi gözümüzle bakmayı çoktan bıraktık.

"Peki kimin gözüyle bakıyoruz?" sorusuna vereceğim yanıt, elbette 'Amerika' dır.

Bunları neden mi anlattım?..

Aynı filmin tekrar oynatıldığı Suriye'yi görün ve 'artık', ve 'bir zahmet' mukayesenizi yapın diye.

Evet Suriye'yi filan uzun uzun anlatmayacağım. Durum ortada.

Ölçümü, tartımı tartışmayı filan size bırakıyorum.

Lafı da fazla uzatmadan, amaçlananın olduğunu, Libya'da ki yeni yönetimin oluşturacağı anayasada "Şeriat" kurallarının etkili olduğunu hatırlatmak istiyorum.

Esen kalın.
(Bunun neresi esenlikse...)

Murat HASGÜN
iletisim@politikadergisi.com