Etnik Kökene Dayalı Sol Olur mu?

Türkiyede sosyalist sol büyük ölçüde kürtçü pkk.bdp kuyrukçuluğu yapmaktadır.Oysa sosyalizm sınıf siyaseti temelinde halkı örgütler,bunların yaptığı hem sosyalizme hem marksizme ihanettir.

Böyle bir sol var mı diye soranlar çıkabilir elbet. Benim yanıtım ortadadır. Bugün sosyalizm, devrim ve Marksizm-Leninizmi savunan siyasi partilerin hemen hepsi bu sınıfa girecektir. Bu partiler Tkp, Ödp, Emep, Sdp, Esp, Ehp vd. Bunu nerden anlarız? Bu partiler o denli marjinaldir ki halk çoğunun adını bile bilmez. Şöyle ki bu partilerin öncelikle kürt meselesi konusunda programlarına baktığımızda hepsinin ayrı bir kürt devletinin inşasından yana olduklarını görürüz. Oysa Kürt meselesini ta osmanlı devletinden beri bize dayatan ingiltere başta olmak üzere emperyalist batılı ülkeler olmuştur. Hatta sözde ermeni soykırımı da yine bir emperyalist yalandır.Türk yurdunu açıkça işgal eden başta ingilizler onun maşası yunanlılar sevr anlaşmasıyla da doğuda bir kürt ve ermeni devleti talebinde bulunmuşlardır. M.Kemal ve arkadaşlarının başlattığı kuvayi milliye ulusal kurtuluş savaşıyla bu emperyalistler hezimete uğratılmıştır.Emperyalistler bugün de bu taleplerinden bu senaryolarından vazgeçmiş değiller. Emperyalist kapitalizm dünyada hakim sistemken ulusların kaderlerini tayin hakkını savunmak salt emperyalizme hizmet eder devrime değil. Üstelik Türkiyede kürtler bir ulus değildir. Türk milletinin bir parçasıdırlar. Sosyalist Proleter devrimden sonra da Leninin Ukh ilkesini uygulamak çok gerçekçi olmıyacaktır. Çünkü dışta emperyalizme içte de karşı devrime  karşı ezilen devletin Türküde kürdüde bir beraber ve dayanışma içinde olmak zorundadır.Çünkü dünyada sosyalizm hakim düzen olmadan tek ülkede sosyalizmin  yaşama şansını güvence altına almak gereklidir.

Bu noktada bir parantez açıp,proleter devrimin olabilmesi için gerekli nesnel koşullar nelerdir onlara bakmak doğru olacaktır.Marksa göre devrim, bir toplumdaki üretim ilişkileri ile üretici güçler arasındaki uzlaşmaz çelişki ve çatışmanın işçi sınıfı açısından artık dayanılmaz boyutlara vardığında patlak verecektir.Ancak Marksın yaşadığı çağ özellikle ingiltere gibi kapitalizmin acımasızca uygulandığı henüz serbest rekabetçi bir evrede,kapitalizmin sermaye birikimi uğruna proleteryayı ağır çalışma koşulları altında  15-20 saat çalışmaya zorladığı bir çağdır.Bu dönem tüm kapitalist batıda artı değer sömürüsünün yoğun olarak yaşandığı bir dönemdir.Marksın dahice bulduğu artı değer yasası kapitalizmdeki sömürünün sırrını ve anahtarını da ortaya çıkartmıştır.Proleterya,işçi sınıfı uzun çalışma saatleri boyunca ücretini çıkarttıktan sonra patrona burjuvaya fazladan değer kazandırır işte buna artı değer denilmektedir.Kapitalistin tüm serveti tüm zenginliğinin kaynağı işte bu artı değerle açıklanacaktır.İşte bu yasayı bulan Markstır ve ona tüm işçi sınıfı çok şey borçludur kuşkusuz. Dolayısıyla Marks bu artı değer teorisiyle, aynı zamanda işçinin kapitalist düzende hiç bir zaman emeğinin tam hakkını alamayacağını da somut ve bilimsel olarak kanıtlamış olur. Nitekim Marks ve Engels, öncelikle başta ingiltere, almanya, fransa gibi gelişmiş kapitalist ülkelerde bir proleter devrim öngörüsü ve beklentisi içine girmişlerdir.Ancak,yine burjuva sınıfının üretici güçler ve üretim ilişkileri arasındaki uzlaşmaz çelişkiyi işçi sınıfı açısından giderek dayanılır bir noktaya çekmesi yüzünden bu öngörüleri ve beklentileri gerçekleşemez. Paris komünü dışında işçi sınıfı iktidarı, proleterya diktatörlüğü batıda hayat bulamaz.Paris komünü ise işçilerin 70 gün boyunca parisin belediye yönetimine el koyduğu  kısa bir dönemdir.Ancak bu kısa dönemde paris proleteryası, siyasal iktidarını eşitlikçi özgürlükçü ve demokratik bir toplum kurma yolunda kullanmasını bilmiştir. Fransanın burjuva devletinin ordusu tarafından vahşice,canice bu devrimciler katledilmiştir.Marks sınıf savaşı ve 18 brumeir kitabında bu olaya geniş şekilde yer vermiş,paris komünün başarısız olmasının nedenini devrimcilerin bankalara el koymamalarına bağlamıştır.Peki burjuva sınıfı toplumdaki tek devrimci sınıf olan proleteryayı bir devrim yapmak yolundan nasıl alıkoymuştur?Bunu daha çok işçi ücretlerini arttırarak, işçi sınıfının gerek sendikal temsilcilerini gerekse siyasal temsilcilerini, sosyalist ve komünist parti yöneticilerini satın alarak ya da sınıf uzlaşmacı fikirleri proleterya arasında yayarak gerçekleştirmiştir.Batıda sosyal demokrasi ideolojisinin doğmasının ardında,burjuvazinin kapitalizmi reformlarla,revizyonlarla sürdürmek kaygısı yatmaktadır.Dolayısıyla işçi sınıfı hareketine sızan bu reformist ve revizyonist hareket işçi sınıfını sürekli proleter devrimden uzaklaştırmak için elinden geleni yapmıştır.Bunlar günümüzde de her ülkede mevcuttur ve bunlara kapitalizmin ajanları dememiz doğru olacaktır.12 Eylül darbesi öncesi  patronların çıkarlarını savunan sendikalara sarı sendika adı verildiği hafızalardadır.Sosyal demokrasinin Türkiyedeki temsilcisi chp olarak görünmekle birlikte,ülkemizde batılı anlamda sosyal demokrat bir parti de mevcut değildir.

İşçi sınıfının öğretmenleri Marks ve Engels ustaların vefatından yaklaşık elli yıl sonra proleter devrim 1917de Rusya gibi yarı feodal ve emperyalist bir ülkede Lenin öncülüğünde patlak verecektir.Demek ki sosyalist devrimin rotası batıdan doğuya kaymıştır artık.Ancak artık rusyada devrimci durum, proleterya-burjuva çelişkisi değildir.Bu aşamada Lenin, kapitalizmin gelişerek artık emperyalist evreye vardığını somut olarak kanıtlıyarak bence  marksizme en büyük teorik katkıyı yapacaktır.Leninin emperyalizm kitabı özellikle batı kapitalizmin sermaye ihracı yoluyla sömürüsünü pekiştirdiğini kanıtlamıştır.Batılı kapitalist ülkeler, sermaye birikimi döneminde asya ve afrikada koloniler kurup nasıl o bölgelerin hammadde kaynaklarını ve işgücünü sömürüp talan edip ülkesine aktardıysa şimdi de batılı emperyalist ülkeler, bankaları ve çok uluslu şirketleri aracılığıyla dünyayı (Türkiyede dahil buna) sömürmekte elde ettiği karı ülkesine transfer etmektedir.Dolayısıyla sömürülen ülkede işçi sınıfı hem işbirlikçi tekelci kapitalizm tarafından hem de ülkesinin emperyalizme bağımlı olması nedeniyle emperyalist ülke tarafından sömürülmektedir.Türkiyede burjuva devlet tekelci burjuva sınıfının çıkarlarını savunmak için vardır,varlık nedeni budur.Zaten Türkiyenin yarı sömürge ve yarı feodal bir ülke olduğu tespitini yaptığımızda ülkemizin kaynaklarının işbirlikçi tekelci burjuvazi tarafından emperyalist merkezlere aktarıldığı bilinen bir gerçekliktir.O halde emperyalizmin hakim olduğu dünyada devrimi doğuracak proleter burjuvazi uzlaşmaz çelişkisinin-çatışmasının yanına bir de ezen-ezilen ülke uzlaşmaz çelişkisi eklenecektir.Slogan olarak da lenin dünyanın tüm ezilen ulusları ve proleterleri birleşiniz demiştir. Lenin bu yolla Marksizmi daha da geliştirip,rusyanın siyasal ekonomik ve sınıfsal yapısına ve ihtiyaçlarına uygun hale getirmiştir. Ona göre devrim artık emperyalizme bağımlı ülkelerin herbirinde ya da onun deyimiyle zincirin en zayıf halkasında olacaktır.Ekim devrimi tarımda henüz feodal toprak ağalığının hakim mülkiyet tarzı olduğu rusyada zor ve sancılı bir süreç izlemiştir. Çarın devrilmesinden sonra bir yandan savaş,bir yandan kıtlık ve açlık Rus halkını zor bir sınav vermeye zorlamıştır. Bu sıkıntılı süreç Lenini sosyalist üretim ilişkilerinin  özellikle tarımsal alanda tam olarak yerleştirmek için sosyalist devrimden geri adım atmasına ve nep(new economic program)adıyla geçici bir dönem de olsa kapitalizmin piyasa kuralları uygulaması yoluna itmiştir.Zaten lenin diyalektik mantığın da gereği olarak (çünkü diyalektiğe göre hayatta herşey karşıtıyla varolur) hep rusyanın sosyal sınıfsal  gerçeklikleri temelinde kararlar almış,nep olayında da görüldüğü üzere, gerekirse sosyalist devrimin geleceği uğruna ilkelerinden de ödün vermeyi geri adım atıp tekrar ileri adım atmayı benimseyen,pragmatist yanı da ağır basan bir lider olmuştur. Lenin bunu Ekim devriminin daha da pekişmesi ve üretici güçleri geliştirmek amacıyla yapmış, neple de amacına ulaşmıştır. Zaten Stalinle birlikte nep dönemine son verilerek sosyalist üretim ilişkileri inşa süreci tamamlanmıştır.Kısa süren Lenin dönemini bir kurtuluş,stalin dönemini ise bir kuruluş dönemi olarak görmemiz  bence doğru olacaktır. Özellikle stalin dönemini emperyalist batı dünyasının kitlelerin beynini yıkamak üzere hep bir hitler gibi acımasız bir diktatör olarak propagandası gerçeklerle bağdaşmamaktadır. Bu bence emperyalizmin iftiralarından gerçekleri çarpıtma çabalarından birisidir.Emperyalist batının amacı sosyalizmi kitlelerin gözünde karalamak,insan hak ve özgürlükleri ve demokrasi gibi sahte kavramlarla halkların kafasını,zihnini bulandırmaktır.Oysa gerçekte sınıfsal açıdan baktığımızda, kapitalizmde demokrasi azınlıktaki burjuva sınıfının çoğunluktaki emekçi halka dayattığı bir diktatörlüktür. Her rejim gibi burjuva demokrasisi de özünde hakim sınıfların çıkarlarının işçi sınıfına,emekçi halka baskıyla zorla dayatılmasıdır.Sosyalizm proleter demokrasisini hayata geçirerek,aslında çoğunluktaki proleteryanın ve emekçi halkın çıkarlarını bir avuç mülk sahibi sınıfa empoze ederek gerçek demokrasiyi kurar.Emperyalist batının staline bakışına gelirsek,her olayı,kişiyi  kendi tarihsel,sosyal siyasal koşulları çerçevesinde değerlendirmemiz tarihsel materyalist felsefemizin gereğidir. Leninin deyişiyle gerçekler devrimcidir, stalin konusunda doğru bir görüşe varmak için o dönemi tüm detaylarıyla yansız bir  şekilde ortaya koyup,bu bilgilerden hareketle eleştirel akılcı ve diyalektik yöntemle ciddi bir analiz  yapabileceğimiz kanısındayım. Devrimci bakış açısı da bunu gerektirir.Stalini haksız yere eleştiren emperyalist batı ikinci dünya savaşı sırasında hitler faşizmi ve  nazizmini stalin ve rus halkının  kahramanca verdiği anti faşist mücadelesinin durduğunu iyi bilmek zorundadır.

Ekim devriminin tüm kazanımları, stalinin ölümünden sonra iktidara gelen ve stalini komünist parti kongresinde haksız yere eleştirip ona iftiralar içeren bir rapor yayınlıyan kruçef tarafından bir kenara atılarak,önce proleterya diktatörlüğünden vazgeçilip,halk devleti gibi içeriği belirsiz bir devlet anlayışı benimsenmiş,ardından emperyalist batıyla uzlaşan, barış içinde bir arada yaşama gibi sınıfsal mücadeleden geri adım atan bir yaklaşım öne çıkartılmıştır. Aslında ta Markstan beri revizyonizm oportünizm Marksçı Leninci hareket içine sızarak onu devrimci ve sınıfsal özünden kopartmaya çalışmışlardır. Kruçef de o oportünistlerden birisidir zaten. Oportünistler emperyalizmin çıkarlarına hizmet ettiklerinden aslında sınıfsal olarak burjuvadırlar ve burjuva dünya görüşünü savunurlar. Kruçefin ölümünün ardından gelen brejnev ise kruçefin devamı gibidir.O da oportünisttir ve amerikan emperyalizmle uzlaşan bir siyaset izler.Emperyalist batıya karşı barış içinde bir arada yaşama ve yumuşama politikası izledi.Çekoslovakya ve Afganistana müdahale ederek oralarda emperyalizmin etkisini kırmasını,dayanışma göstermesini olumlu olarak görmek mümkündür. Ancak artık sovyetlerdeki rejim leninci ilkelerden çoktan uzaklaşmış, komünizmin hedefi olan sınıfsız toplum ve proleterya diktatörlüğü aşamasına ulaşılamamıştır. Bürokrasinin kariyerizm,elitçilik,yolsuzluk ve rüşvet gibi yozlaşan niteliği zaten kitlelerin devrime sahip çıkmasının, proleter demokrasinin önünü kapatmıştır.Gorbaçovla birlikte ekim devrimi toptan tasfiye edilmiş ve rusya milliyet temelinde bölünmüş parçalanmıştır.Başta abd emperyalizmi ve batının saldırıları karşısında sovyetler sadece 70 yıl dayanabilmiştir.

Son olarak sovyet deneyi iflas etse de, insanlığın sınıfsız sömürüsüz eşit özgür bir toplum kurma tasarısı hep var olacak,hatalardan dersler çıkartarak işçi sınıfı proleterya ve emekçi halk tüm doğayla insanla uyumlu bir dünya kuracaktır.Çünkü kapitalizm emekçi halka,proleteryaya sadece sömürü,zulüm,baskı ve yabancılaşma getirmektedir, bu gayri insani düzenin bir alternatifi vardır o da sosyalizmdir, komünizmdir.Bu düzeni kurmak Marksın dediği gibi emekçilerin eseri olacaktır.