Asker Sizin Oyuncağınız Değil!

Domuz gribi bir ilkokula sıçradı
Hollanda'da domuz gribi vakaları giderek yaygınlık kazanmaya devam ediyor. Söz konusu virüsü taşıyanların sayısının 30'u bulduğunu ifade eden yetkililer son olarak gribin bir ilkokula sıçradığını bildirdiler.

LAHEY (CİHAN)
Hollanda'da domuz gribi vakaları giderek yaygınlık kazanmaya devam ediyor. Söz konusu virüsü taşıyanların sayısının 30'u bulduğunu ifade eden yetkililer son olarak gribin bir ilkokula sıçradığını bildirdiler. Woerden kentindeki Margriet adlı ilkokulda okuyan öğrencilerde domuz gribine rastlanıldığını doğrulayan okul yönetimi, bu durum hakkında velilere bilgilendirici bir de mektup gönderdi. Söz konusu virüsün, çarşamba günü öğrencileri hayvanat bahçesine geziye götüren bir veli tarafından bulaştırıldığını ileri süren okul yönetimi, sözü edilen veliyle temas kuran tüm öğrencilerin sağlık birimleri tarafından muayene edildiğini duyurdu. Araştırmalar sonucunda altı yaşındaki bir öğrencide virüsün tespit edildiğini belirten okul idaresi, bu öğrencinin ev doktoru tarafından tedavi edildiğini açıkladı.

Bu politika dergisini kuran degerli yorumcu arkadaslarima tesekkür eder bu dergiyi herkesin birseyler ekebilecegi bir fikir tarlasi haline getirmelerini dilerim.Herkesin görüsü ayni olsaydi zaten tartismanin,yasamanin bir anlami olmazdi insanlarin cesitli görüs,fikir,anlayislara sahip olmalari acimdan bir zenginlik olarak algilanmaktadir.Bu politika dergisine kurucu arkadaslarimiz uygun görürlerse birakiniz herkes fikrini görüsünü yazabilsinler fikir alisverisi karsilikli anlayisa dayali terbiye kurallari icerisinde yapilirsa yasama sevincinin bir parcasidir.Atatürk hepimizin Atasidir Türkiye hepimizin vatanidir ve vatan millet ugruna canlarimizi hepimiz seve seve veririz.Benide acizane bu politika dergisi sayfasina kabul ettiginiz icin editör rolünü üslenmis arkadaslara esekkür ederim,saygilar,sevgiler sizler icin olsun--

Siyaset ve ahlak!.. M. Can Yüce

Siyaset ve ahlak; güncel veya gündelik kullanımda birbirine karşıt iki kavram… Oysa tersi geçerli olmamalı mı? Yani siyaset ile ahlak arasında zorunlu bir uyumluluk olmalıdır.

Siyasal kirlilik, tam da anılan bu ilişkinin tersten kurulmasıyla başlar ve derinleşir. Yani siyasetin ahlaksızlaşmasıyla…

Peki, siyaset niçin yapılıyor? Siyaset nedir, siyasetin amacı nedir?

Bu konuda genel geçer iddia; halka, hakka, devrime, gelecek ütopyasına hizmet biçiminde özetleniyor. Bu “hizmet” kavramı, kuşkusuz iktidar gerçeğini örten, meşrulaştıran ve özümseten bir işlev görüyor…

Siyaset, onun en örgütlü ve yoğunlaşmış ifadesi olarak iktidar, kendine göre bir siyaset kültürü ve ahlakı yaratıyor; bunu hukuksal bir temele de oturtuyor. Ancak hemen vurgulamalıyız ki, burada kurumlaştırılan ahlak, ahlaksızlığın ahlakı olmaktadır. Hedefe ve amaca varmada her yol ve yöntem meşru görüldüğünde ve bu, bir ideolojik temele oturtulduğunda kurumlaşan ahlak, ahlaksızlığın ahlakı değilse nedir?

Burjuva siyasetinin bir hedefi var ve bunu meşrulaştırmak için her araç kullanılır; bunun ahlakı ve hukuku da geliştirilir. Ama bunun sınırlarını ve şiddetini, sınıf ilişkileri ve çelişkileri, dış ve dış dengeler belirler ve etkiler… Daha önce kurumlaştırılan ahlak ve hukuk, ayaklarına dolanan bir engel olarak algılandığında egemen sınıflar ve onun devleti, bunları çiğnemekte sakınca görmez…

Ancak ne yazık, henüz tam iktidar olmamış sosyalist, devrimci iddialı grupların da bu siyaset tarzını ve ahlakını aşmadıklarını, dahası kimi durumlarda onun kötü bir karikatürünü oynadıklarını pratikleriyle sergilemektedirler... Konunun ayrıntılarına girmek bu yazının kapsamı dışındadır.

Bu genel çerçeveden şu noktaya gelmek istiyoruz:

Daha önce de yapılmakla birlikte, kimi itirafçıların ifşaatları gündem yapılmakta ve bunun üzerinden taraflar birbirini vurmaya, etkisizleştirmeye çalışmaktadırlar. Bundan daha çirkin, kirli ve en genel anlamda ahlaksız bir siyaset tarzı olabilir mi?

İtirafçılık nedir, itirafçı kimdir? Gündeme taşınan itirafçıların kimlikleri, pratikleri nelerdir ve şimdi hangi hesapların içindedirler?

Bu sorular yanıtlanmadan bir JİTEM “eskisini”, ya da bir MİT “eskisini” gündeme taşımak, bunların sözlerini çok önemli bir değermiş gibi sunmak ahlaksızlık zemininde, ahlaksızların sözcüsü olmaktan başka bir anlam ifade etmez…

İtirafçı, özü boşalmış, kendini kusmuş, kusmaya devam eden kişidir! Tek sermayesi, kendini var etme ve varlığını sürdürme, kendini pazarlama silahı, sadece ve sadece kusmuğudur! Bir daha yazalım, gazete manşetlerine taşınan, büyük gazetecilik örneği olarak sunulan, TV ekranlarında milyonların beyin sofrasına taşınanlar kusmuktan başka bir şey değildir.

“Kusmuk”, iğrenç bir şey, değil mi? Midemiz kaldırmıyor, kaldırmakta son derece zorlanıyor. Bu sözler de benim çok ağrıma gidiyor, doğrusu midem bulanıyor. Ama bunları bu kaba çıplaklıkta, başka bir ifadeyle iğrenç çıplaklıkta ortaya koymak durumundayız.

Birkaç yıldır Aygan adında bir JİTEM “eskisi”, itirafçı, kirli savaşın kirini pasını deşifre ediyor, daha doğrusu itiraf ediyor diye zaman zaman ortalığa çıkarılıyor. Kusmukları pazarlanıyor, siyaset aracı olarak kullanılıyor. Peki, bu adam bu kirli sürecin eli kanlı bir piyonu değil mi? Her yanı kirli olan bu kusmuklu katilin sözlerinde altın arayanların ahlakından söz edilebilir mi? Peki, bu adam ve bir piyon olarak hizmet ettiği özel savaşın kendisine yüklediği esas mesleğini hala icra ederek siz “akıllıları” parmaklarında bir oyuncak gibi oynatmıyor mu? Örneğin, Tuncay Güney, Selim Çürükkaya hakkında ipe sapa gelmez sözler edince A. Aygan da bunun üzerine balıklama atladı ve bunları doğrular nitelikte imalarda bulundu. Sadece bir soru: Bu, bir rastlantı mı? Yoksa üstlenilen rolün başka bir biçimde ve zeminde devamı mı? Bilemiyoruz, ama bu kişilerin kusmuk pazarlayıcıları olduğunu unutmamak, kirliliklerinin köprüsü olmamak gerekir. Bu itirafçı kişiler ve içinde bulundukları ilişkiler o kadar kirli ve güvenilmez ki bunların “ifşaatlarına” değer biçmek ve bunlardan bir şeyler beklemek, sadece kendi kendini kandırmak değil, ahlaki ve politik kirliliğin içinde debelenmekten başka bir şey değildir!

Bir toplum veya bir sistem kirinden pasından arınmak için bu kirin icracısı pisliklerinden medet umuyorsa, vay o toplum veya sistemin haline!

Temiz toplum iddiasında olanlar, öncelikle yöntemlerini, kullandıkları araçları temiz tutmak, bunların temiz olmasına büyük bir özen göstermek durumundadırlar. Yoksa şimdi yaptıkları gibi kirli ortamın kirini daha da kirletir, karmaşık hale getirir, ipin ucunun kaçmasına yol açarlar… Şimdi yapılan da budur.

Devrimciler, geleceğin özgür, eşit ve temiz toplum düşüne sahip olanlar, siyaset ile ahlakı, elbette bugüne kadar kurumlaşan ahlakı aşan, kendi düşlerini güncelde yeniden üreten ahlakı mutlaka uyumlu ve birbirini bütünleyen, besleyen kavramlar olarak algılamak ve yaşama geçirmek durumundadırlar!

Atatürk'ün Mirası Milliyetçi - Mukaddesatçı Cumhuriyetçilik

Türkiye Cumhuriyeti, yüzbinlerce şehidimizin Osmanlı coğrafyasının dört bir yanında verdiği mücadele sonucunda kurulmuştur.
Anadolu topraklarını düşman işgalinden kurtaran Büyük Önder Atatürk, dört yılık Milli Mücadele'yi tamamladığında, Türk milleti için yeni bir yol çizmesi gerektiğini düşünüyordu. Nitekim yaşamının geri kalan kısmını, en az Milli Mücadele kadar önemli olan bu yeni yolu oluşturmaya ayırdı. Bu yeni yolun en önemli vasfı ise, Cumhuriyet düzeninin tesisi oldu.

Atatürk'ün bize miras bıraktığı dünya görüşüne, siyaset anlayışına, devlet geleneğine ve kültüre baktığımızda, Büyük Önder'in gerçekte bugün "milliyetçi-muhafazakar" kavramları ile tanımladığımız sentezin sahibi olduğunu görürüz. Atatürk bize; sınırları Türkiye'yi de aşan bir Türk milliyetçiliğini, liberal bir ekonomi anlayışını, onurlu ancak uzlaşmacı ve dengeli bir dış politika yöntemini, dine son derece saygılı bir laiklik düşüncesini bırakmıştır. O, hem bir Osmanlı paşası, hem de Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu olarak Osmanlı geleneğini modernleştirerek 20. yüzyıla aktaran büyük bir dehadır. Bize düşen ise, aynı geleneği yine modernleşme sürecini koruyarak 21. yüzyıla taşımak olacaktır.

Atatürk'ün Milliyetçiliği

Atatürk'ün bize bıraktığı en önemli fikri miras, milliyetçiliktir. Bu milliyetçilik, Ziya Gökalp'in "hars milliyetçiliği" kavramına dayanır. Buna göre bu topraklar yüce Türk Milleti'nin topraklarıdır. Türk Milletini var eden ve yaşatan unsur ise hars, yani kültürdür. Dolayısıyla Türk Milleti'nin bir parçası olmak için, etnik olarak Türk olmak şart değildir. Türk harsını benimseyen ve kendisini Türk addeden herkes bu milletin bir parçasıdır.

Atatürk milliyetçiliği, Anadolu toprağını vatan bilen ve "Türküm" diyen her ferdi, hangi ırk veya etnik kökenden olursa olsun bir çatı altında birleştirmiştir.
Burada Atatürk'ün Türk milliyetçiliğinin Türkiye sınırlarını da aşan bir Türklük bilincine dayandığını söylemeliyiz. Büyük Önder, Türkiye sınırları dışında yaşayan Türkler'e her zaman önem vermiş, hatta gelecekte bir "Türk Birliği" kurulmasının özlemini duymuştur.

Atatürk milliyetçiliği, Anadolu toprağını vatan belleyen ve "Türküm" diyen her ferdi, hangi ırk veya etnik kökenden olursa olsun bir çatı altında birleştirmiştir. Milliyetçilik, temelde, birlik ve beraberlik ortamının tam manasıyla sağlanmasını amaçlayan kilit bir Atatürkçülük ilkesidir.

Atatürk milliyetçiliği, Türk Milleti'ne mensup olmakla övünmeyi, Türk Milleti'ne inanmayı ve güvenmeyi esas alır. O, bu konudaki görüşünü şöyle özetlemiştir:

Türk milliyetçiliği, ilerleme ve gelişme yolunda ve milletlerarası temas ve ilişkilerde, bütün çağdaş milletlere paralel ve onlarla uyum içinde yürümekle beraber, Türk toplumunun özel karakterini ve başlı başına bağımsız kimliğini korumaktır.

Atatürk'ün Muhafazakarlığı

Atatürk milliyetçiliğinin bir diğer kendine has yönü ise, her türlü materyalist fikriyatın aksine dine ve dini değerlere büyük önem vermesidir. Büyük Önder, önceki sayfalarda da ifade edildiği gibi, İslam'ın Türk milli kimliğinin çok önemli bir parçası olduğu ve bu parça olmadan o kimliğin korunamayacağı gerçeğini pek çok vesileyle ifade etmiştir.

Atatürk 10. Yıl Nutku'nu okurken.
Atatürk'ün Cumhuriyet'in ilk yıllarında uyguladığı nüfus politikasında da bu bilinci görmek mümkündür. Cumhuriyet'in ilk yıllarında, Türkiye nüfusunun elden geldiğince müslümanlardan oluşması için çaba gösterilmiştir. Atatürk, etnik olarak Türk olmadıkları halde müslüman kimliği ile Türkiye'ye bağlı olan Boşnaklar, Çerkezler gibi azınlıkların Türkiye'ye göç isteklerinin hepsini olumlu karşılamıştır. Hatta bazı tarihçiler bu politika nedeniyle Atatürk'ün Türk Milliyetçiliği'nin bir yönden de "müslüman milliyetçiliği" olduğunu söylerler.

Bu ise, Atatürk'ün gerçek mirasının, Türk siyasi ve fikri hayatında "milliyetçi-muhafazakar" çizgi tarafından temsil edildiğinin açık bir göstergesidir.

Atatürk'ün milliyetçi-muhafazakar kimliğini ortaya koyan unsurların bir diğeri, "milli ahlak" kavramına verdiği önemdir. Atatürk'e göre milli ahlak, bir millet oluşturmanın ilk şartını teşkil etmektedir. Atatürk, bu konudaki görüşünü, "Mükemmel bir millette, milli ahlakın icapları, o milletin fertleri tarafından, hiç tereddüt etmeksizin vicdani ve hissi bir şevkle yapılır. En büyük milli heyecan işte budur." sözleriyle özetlemektedir. (Afet İnan, Atatürk Hakkında Hatıralar ve Belgeler, sf. 302)

Atatürk, milli ahlak anlayışını "mukaddes" bir değer olarak kabul etmiş ve bu inancını bir çok defa ifade etmiştir. 1930 yılında kendi elyazısıyla yazarak Prof. Dr. Afet İnan'a teslim ettiği notlar arasında "Ahlak mukaddestir; çünkü aynı kıymette eşi yoktur ve başka hiç bir çeşit değerle ölçülemez" şeklindeki sözleri yer almaktadır. (Prof. Dr. Afet İnan, Atatürk'ün El Yazıları, sf.362)

Atatürk'ün büyük mirasının anlamı

Atatürk dönemini gerçekçi bir gözle incelediğimizde, onun gerçekten de bugünün kavramlarıyla bir "milliyetçi-muhafazakar" olduğunu görürüz.

Atatürk; tam bir Türklük ve Türkiye sevgisine sahip olan; dış politikada Türk milli menfaatlerinin savunulması için çok basiretli ve (Hatay örneğinde olduğu gibi) mücadeleci davranan; sosyalist akımlara prim vermeyip her zaman için kalkınmanın gerçek yolu olan özel girişime destek olan; Batı'yla gerektiğinde mücadele eden ama varılması gereken noktanın Batı tarzı demokratik bir "muasır medeniyet" olduğunu bilen; laikliği toplumun huzuru ve devletin bekası için zorunlu gören ancak aynı zamanda dine büyük bir saygı besleyen ve hatta dinin doğru anlaşılması ve yaşanması için çaba harcayan bir liderdir.

MHP: Milliyetçilik ulusalcılıkla bağdaşmaz

Bölükbaşı, ulusalcıların konjonktüre göre milliyetçilik yaptığını kaydetti. TESUD üyelerinin bir kez daha gelmeleri halinde MHP önüne yine yaklaştırılmayacağının altını çizen Bölükbaşı, bazı subayların emekli olduktan sonra farklı bir çizgiye kaydıklarına dikkat çekti.

Bölükbaşı, Taraf gazetesinden Neşe Düzel'e verdiği röportajda ilginç değerlendirmelerde bulundu. Bölükbaşı, emekli subayların her birinin orduda şerefli görevler yaptığını ifade eden Bölükbaşı, TESUD'un MHP önüne çelenk bırakması olayını şöyle değerlendirdi:

"Ama emekli olduktan sonra da aynı çizgiyi de tutturmaları gerekir. Milli birlik, toprak bütünlüğü konularında bizim emekli subaylarla bir meselemiz olabilir mi? Talihsiz bir olay yaşandı, o kadar. Kim oldukları, hangi dernek oldukları da belli değildi. Üzerinde 'tarifsiz teessürlerimizle' yazılı bir çelenkle on beş kişi kadar geldiler. Beş, altı da kürklü hanım vardı aralarında. Bir fiske atılmadı kendilerine. Sadece çelenk, partinin önüne yaklaştırılmadı. Bundan sonra da gelirse yaklaştırılmayacak. Bizim derdimiz çelenkleydi. MHP'nin önüne çelenk gelemez."

Görevde olan askerlerden hiçbir mesaj almadıklarını anlatan Bölükbaşı, Eski Jandarma Genel Komutanı emekli orgeneral Şener Eruygur'un, Devlet Bahçeli'ye MHP ile hayal kırıklığına uğradıklarına dair bir mektup göndermesi ile ilgili de şunları söyledi:

"Binlerce mektup geliyor Sayın Bahçeli'ye. Aralarında onunki de vardır. Bunların hayal kırıklığını da anlamakta güçlük çekiyorum. Sanki bizim bu 'ulusalcı' denilen kesimle bir akdimiz vardı ve biz bunlarla bir ortak cepheydik de... Bizim ne ilgimiz vardı sizinle? Türk milliyetçileriyle ulusalcı dedikleriniz birbiriyle hiç imtizaç etmezler. Aralarında uyuşmazlık vardır."

Bölükbaşı, ulusalcılarla MHP arasında konjonktürel fark olduğunun altını çizerek, "Ulusalcılık konjonktüreldir. Belli konulara kendi zaviyelerinden ve çok sathi tepkiler verirler. Türk milliyetçiliği ise bir felsefedir, yaşam tarzıdır ve tarihsel bir sürekliliği vardır. Biz kırk yıldır bu fikriyatımızla siyaset sahnesindeyiz. Emekli olduktan sonra iki kişi bir dernek kuruyor ve 'Ben ulusalcıyım, MHP'yle aynıyım' diyor. Bizim öyle bir şeyimiz yok. Onlar çok satıhtadır, kusura bakmasınlar."

Ulusalcıların, sanki MHP ile anlaşma yapmış gibi davrandığını kaydeden Bölükbaşı, ulusalcılara siyasete atılmalarını tavsiye ediyor:

"O zaman bir parti kursunlar da bir görelim bakalım sandıkta nasıl tecelli ediyor bu. Onlar belli konularda, yüzeysel, konjonktürel tepkiler ve bazı duruşlar ortaya koyuyorlar.

Niye derin hayal kırıklığı duyuyor bu emekli paşalar? Bizim kendileriyle ortaklımız mı vardı? Sizinle ne işimiz vardı bizim? Hakikaten samimi söylüyorum. 59 yaşındayım. Bunların hiçbirini

görmedim. Sayın Bahçeli geçen grup konuşmasında 'Biz 12 Eylül'de en çok acıyı çekmiş insanlarız. Sizler o dönemde ordu mensuplarıydınız. Türk milliyetçilerini hangi gözle görüyordunuz? Bu, bizim hafızalarımızdan hala silinmedi' dedi. Bizim bunlarla hiçbir ortaklığımız yok. Neyin teessürüymüş? Sayın paşalara saygımız var ama, teessür duymaları için bir neden yok. Çünkü biz onlarla hiçbir zaman aynı safta bulunmadık. Niye teessür duyuyorlar? Anlamak mümkün değil. Sanki bir anlaşma yaptık da.... Aynı saftaydık da... Biz altı ay öncesinde de onlarla aynı safta değildik. "

-Din dersi zorunlu olmamalı

Bölükbaşı, Alevilerin Türk toplumunun hem bir gerçeğidir hem de temel harcı olduğunu belirterek, "Sorunları olduğu doğru. Benim şahsi görüşüm din dersleri zorunlu olmaya devam etmemeli. Ama onların kendi aralarında da çok büyük görüş farklılıkları var." dedi.

ATATÜRK’ÜN KÜLTÜR ANLAYIŞI
“Ey Yükselen Yeni Nesil!
Gelecek sizindir. Cumhuriyet’i biz kurduk.
Onu yükseltecek ve sürdürecek olan sizlersiniz.”
K.Atatürk

Atatürk’ün kültür anlayışı, Cumhuriyet ile birlikte yaşamakta ve gelişmektedir. Son birkaç yıl öncesine kadar, Atatürk’ün düşüncelerini onu yakından tanımış çalışma arkadaşları anlatır ve yorumlardı. Bu gün artık yorumlama sırasının, Cumhuriyet döneminde doğmuş kuşağın bilim ve fikir adamlarına gelmiş olmasından ve bu onurlu görevi yerine getirmek üzere karşınızda bulunmaktan mutluyum.

Çağdışı kalmış ve Devleti parçalayıp bölüşerek,”Doğu Sorunu”nu çözümlediğine güvenen Batı Alemi’nin gücüne karşı, çoğunluğu köylü tarımcılardan oluşan Türk halkı, kendi öz varlığını nasıl savunacak, geleceğini nasıl güvence altına alacaktı?

Bu yıl ki Anma Haftası içinde yapılan yorumların çoğu Atatürk’ün bu soruya verdiği cevaplar, bulduğu çözümlerle ilgilidir.”Atatürk’ün kültür anlayışı” da bunlardan sadece biridir. Ancak, hemen ekleyelim ki, milli eğitimden dil ve harf yenileşmesine, medeni hukuktan güzel sanatlara, diplomasiden iktisat ve kalkınma politikasına değin, Türk Devrimi’nin temelinde/özünde, toplumun kültür sorunları ve Atatürk’ün kültür anlayışı bulunmaktadır.

Atatürk, Türk varlığının geleceğini ve güvencesini; “Yeni Türk İnsanı”nı yaratma sorunu olarak görmüştür. Bu konuda düşünüp fikirler üretmekle yetinmemiş, çeşitli önerileri elemiş, denemiş ve uygulamıştır. Tarih içindeki insan-kültür ilişkisini objektif olarak izleyen ve bilisel kavramlarla değerlendiren Atatürk, yeni Türk insanını yetiştirecek yeni Türk Kültürü’nü yaratmaya çalışmıştır.

“Türkiye Cumhuriyeti’nin temeli kültürdür” demiştir ama, bu kültür yitik imparatorluk döneminden miras kalmış hurafeler manzumesi değil, en ileri dünya milletleri ailesi içinde yerini alacak laik Türkiye Cumhuriyeti’nin çağdaş kültürü olacaktır.

Eski devrin dine karışmış masallarından, yaradılış ve varlığımızla ilgisi olmayan fikir ve inançlardan, Doğudan ve Batıdan gelen etkilerden uzak, milli karakter ve tarihimize uygun bir kültür...

Atatürk tarihi görev ve amacının “Kültür değişmesi” olduğunu da şöyle dile getirmiştir,

Yapmakta olduğumuz inkılâpların gayesi, Türkiye Cumhuriyeti halkını tamamen asri (çağdaş) ve bütün mana (anlam) ve eşkali (biçim ve görünüşleri) ile medeni (uygar) bir heyet-i içtimaiye (toplum) haline (durumuna) isal etmek (getirmek/eriştirmek) tir.

Görüldüğü gibi, çağdaş bir milletin kendini (varlığını) kabul ettirebileceği ve koruyabileceği tek yol medeniyet yoludur. “Medeniyet” ten ne anladığını ise Atatürk şöyle açıklamıştır;

Medeniyeti hars (yani kültür)’tan ayırmak güçtür, gereksizdir. Bu nedenle harstan ne anladığımı söyleyeyim: Hars, bir toplumun (a) devlet hayatında, (b) fikir hayatında yani bilim ve güzel sanatlarda, (c) iktisadi hayatta yani tarımda, ticarette, zanaatta, Kara, Deniz, Hava ulaşımında yapabileceği şeylerin bileşkesidir... Bir milletin “medeniyet” dendiği zaman “hars” namı altında saydığım üç tür faaliyet muhassalasından (bileşkesinden) bir şey olmayacağını sanırım.

Bu kısa ve öz tanımlamasıyla Atatürk, giriştiği inkılâplarla sahip olduğu “kültür anlayışı”nın bütün ilke ve öğelerini ortaya koymuştur: Akla ve bilime dayalı uygun bir yaşam biçimi, çağdaş dünyaya açılmayı, toplum olarak katılmayı, Türk toplumunu refah, barış ve mutluluğa kavuşturmayı hedef alan bir dünya görüşü, varlık bilinci ve başarma güvenci!

ATATÜRKÜN KÜLTÜR ANLAYIŞI

Atatürk’ün “Kültür ya da uygarlık” anlayışı, benimsediği öncüllerle yöneldiği hedefler açısından:

a ) Tarihi-gerçekçidir,
b ) Akılcı ve bilimcidir,
c ) Kavram ve kapsamda bütüncüdür,
d ) Evrimci ve yenilikçidir
e ) Çağdaş ve Batılıdır
f ) Milliyetçi değil ulusçudur.

Tarihi – Gerçekçiliği

Atatürk’ün Kültür anlayışı 19 ve 20. yy’ların / evrimci kültür tarihçilerinin yanında ve yönündedir. Ancak Atatürk medeniyet ve kültürü – hiçbir toplum, millet, ırk ve ülkenin tekelinde değil – tüm insanlığın ortak malı ve birikimi olarak görür. Wells’in (1920) Dünya Tarihi’ni dikkatle incelerken, onun “Dünya Devleti” umudunu eleştirmekten geri kalmamıştır. Osmanlı Devleti’nin geri kalış ve yıkılış nedenlerini görmüş, onun kültür mirasını neden reddettiğini gerekçeleriyle açıklamıştır. Tarımcı-köylü Türk toplumunun serbest ticaret yoluyla Batıyı taklit etmek isterken, ekonomik ve mali bakımdan Batının Yarı – Sömürgesi durumuna düştüğünü anlamış, “tam bağımsızlığı” Cumhuriyetin değişmez ilkesi saymıştır. Milli dava, değişen ve yarışan dünyada gücün, yetişmiş insan gücüne, yani kültüre, bağlı olduğu tezini savunmuştur.

Akılcı - Bilimciliği

Atatürk’ün benimsediği kültür uygarlık özdeşliği, kültür antropolojisinin kurucu babası sayılan Tylor’un (1871), “Kültür ya da uygarlık...” diye başlayan ve bilim çevrelerindeki geçerliliğini günümüzde de sürdüren bütüncü kültür tanımını hatırlatıyor. Tylor’a göre insanın yapıp yarattığı, öğrenip öğrettiği her şey kültürdür. Gerçi günlük kullanımda, medeniyetlerin tarih, yazı ve şehirleşmede gelişmiş kültürlerden oluştuğu gerçeği gözetilirse de; bu, bir mahiyet (nelik) farkı değil, derece (nitelik) farkıdır. (Sözgelişi, Tarım, Sanayi ve İslam Medeniyetine karşılık; Eskimo, Lapon, veya Japon Kültürü deriz.) Kültür ile medeniyet “canlı-üstü” varlık anlamındadır. Batı sosyal düşüncesi, felsefesi ve ontolojisi, her iki türü de süperorganik (canlı – üstü ) birer varlık alanı olarak alır, sınıflar ve inceler.

Atatürk, 1930’lu yıllarda ortaya atılacak olan teknolojik (“-litik”) kültür sınıflamasından sanki haberdar göründüğü gibi medeniyet ile kültür kavramları arasındaki ince ayrıma da dikkat etmiştir. Ancak romantik Alman filozofu Spengler (1926) ile “Medeniyet dediğin tek dişi kalmış bir canavar” deyimi, M. Akif Ersoy’un Batı medeniyetini kültürel gelişmenin sonu gibi gören umutsuz karamsarlığını benimsememiş; Türk Rönesansı’nın ve aydınlamasının güç kaynaklarını yine Batı uygarlığında aramıştır.

Kavramsal (Olgusal) Bütüncülüğü

Atatürk’ün kültür “bütüncülü”ğü, algılamada Gestaltçı olmasa da, kavramlaştırmada holistiktir. Sözgelişi onun dünya ve medeniyet görüşünde, “maddi kültür” ayrımlarına yer yoktur. Atatürk’e göre kültür, toplumun maddi (ekonomik/teknolojik), manevi (fikri, edebi ve ruhi) ve beşeri (insani ve toplumsal) yapı, işlev, kurum ve güçlerinin bileşkesidir! Kültür olgusuna ve sorunlarına akılcı ve bütüncü bakışı ile Atatürk, kendi çağının devlet, sanat ve bilim adamlarından çok çok öndedir. Gerçekten de insan bilimin kültür kuramına göre, kültür öğelerini maddi, manevi ve insani unsurlarını ayırmak ne doğrudur, ne yararlıdır, ne de mümkün!

Köktenci – Yenilikçiliği

Atatürk, toplumun geleceğini ve güvencesini, medeniyet dünyası ile çatışmada değil-barışıp uzlaşmada; Batıdan kopmada değil, Batının temsil ettiği çağdaş toplumlar ailesine katılmada bulmuştur. Atatürk’ün kültür anlayışına göre, her değişme mutlak olarak terakki (ilerleme) sayılmasa bile, gelişme ve çağdaşlaşma için, ata yadigarı cemaat kültürünü aşıp “laik milli kültürü” yaratmak zorunda bulunduğumuza inanmıştır. Öte yandan kültür yaratmanın-tıpkı insan yetiştirme düzeni gibi-eğitim sürecine bağlı olduğu gerçeğini görmüştür. Bununla birlikte, Atatürk eğitim sürecini yalnızca okullara (okul öğretimine) bırakmayacak kadar gerçekçidir. Bu yüzden, bir yandan, kültürel muhtevayı çeşitli kaynaklardan besleyip zenginleştirmeye; öte yandan, eğitim sürecini yenileştirmeye ve kültürün taşıyıcısı ve öğrenme aracı olan dili Türkçeleştirmeye çalışmıştır.

“Eğitim-kültür-dil” üçlüsünü anlamlı bir bütün haline getirmek için, araştırmaları, yayınları, müzeleri, fakülteleri desteklemiş, bilim ve tarih kongreleri düzenlemiş, Eğitim Bakanlığını Kültür Bakanlığı’na dönüştürmüştür.

Öğretim kurumlarını ve öğretmen yetiştirme sürecini yenilerken okul-dışı yaygın eğitime önem vermiş; kültür yenileşmesine karşı koyan kitle direncini azaltacak, ataletini harekete geçirecek halkevleri ile kültür merkezlerinin açılmasına destek olmuştur.

Atatürk’ün kültür anlayışı, yalnız kuramda/kavramda değil, uygulamada da bütüncü ve öğretici (praksissi) idi.

Çağdaş ve Batılı

Atatürk’ün kültür anlayışı, çağdaş Batının çağdaşlığı oranında Batılı, fakat Batı ve çağı ile sınırlı değildi. Yaklaşık yüzyıldan beri Osmanlı devlet kurumlarında denenen düzeltmeciliğin (reformizm yada Tanzimatçılığın) başarısız kaldığı apaçık ortadaydı. İdare-i maslahatçı bir (kısmi) düzetmecilik, ülkemizi kurtaracağına, Batının yarı-sömürgesi durumuna düşmüştü. Milli eğitim reformunu istemek yetmiyor, yapmak gerekiyordu. Para, mali imkan yoksa maliyeyi, hukuku yenilemek için başka reformların da gerekliliğini ortaya çıkarıyordu.

Çağdaş medeniyetin güçlü ve başarılı temsilcileri Batıda olduğu için, çoğu örnekler Batıdan seçiliyor fakat ülke koşullarına uyarlanıyordu. Çağdaş uygarlık düzeyine ulaşmak için Batıya benzemek, Batılı gibi olmak yetmiyordu. Batılı’nın yaptığını yapmak, İstanbul’da Batılı gibi yaşamak, Batıyı taklit olurdu. Bu yüzden, Batının yapmaya çalıştığını yapmaya çalışırken yinede kendimiz olarak kalmak, kendimize uygun yolları bulmak zorunda idik. Atatürk’e sık sık atfedilen “Bize biz benzeriz” sözü, herhalde, bu bağlamda yorumlanmalıdır. Öyleyse asıl amaç, Batılaşmak değil, çağdaş Batının kültür-medeniyet düzeyine kendi çabamızla biran önce erişmektir. Çünkü Batı kültürüne karşı en güçlü savunmanın yine Batı kültürü olduğuna Atatürk inanmıştı.

Atatürk’ün çağdaşlaşma çabasında, gözünü yalnız Batıya değil, Japon örneğine de çevirdiği, İngiliz Büyükelçisi Lindsay’in gözünden kaçmamıştır. Batıdan yararlanmalı, fakat onu taklitten kaçınmalıydık. Atatürkçü çağdaşlaşmanın özgünlüğü yada biricikliği buradadır.

Ancak, toplumu kültürel kök ve kaynaklarından koparıp uzaklaştırarak çağdaş bir ulus yaratmak mümkün müydü? Bilginler/bilgeler bu kısımda ne diyorlardı?

Milli mi, Ulusal mı?

Böylece, Atatürkçü kültür anlayışının en çok tartışılan fakat en az anlaşılan laiklik sorununa geliyoruz. Sosyal bilim ve tarih açısından sorun, millet (cemaat) olgusundan cemiyet (ulus) düzeyine nasıl atlanacağı noktasında düğümleniyordu. Bernard Lewis’e (1988:331-38) göre, batılı anlamdaki “nation” olgusundan İslam dünyasındaki Arapça karşılığı “milla”(din) idi. Bu kavramın Osmanlıca’daki karşılığı olan millet (ler), İslam’dan gayri olan dini cemaat (lar) için kullanılıyordu. Osmanlı yönetimindeki, Ortodoks, Gregoryen, Musevi ve Katolik milletlere benzeterek bir “Müslüman milleti” belki düşünülebilirdi ama zaten Müslüman olan “Türk milleti”ne yer yoktu. Oysa, Türkiye Cumhuriyetinin ilanı ile “Türk Milleti” doğmuş oluyordu. Laik Cumhuriyet ile bu sorun çözümlenmedi, büsbütün su yüzüne çıktı. İslam, hem devlet, hem din, hem de medeniyet olduğuna göre, Müslüman Türk halkının devleti, nasıl bir Cumhuriyet olabilirdi? Kavramsal güçlüğün yarattığı bu tür tartışmalar günümüzde de sürüyor... Eğer halk dilindeki “millet” sözcüğü “dini cemaat” (topluluk yada azınlık) anlamına geliyorsa, Türkiye Cumhuriyeti’nin dolayısıyla Türk Milleti’nin laikliği nasıl düşünülebilir?

“Osmanlı Kimliği”nden yeni yeni kurtulmaya çabalayan halk, Müslüman kimliğini bırakmaya henüz hazır değildi. Türk Milliyetçilik hareketi kendi yarattığı kimlik bunalımı karşısında. İslam ya da dini cemaatla çağrışım yapmayan “laik ulus”u bulmak zorunda kaldı. Ulus, dini milletin karşılığı değil, “laik millet” (nation)’in Türkçe’si idi. Devleti’ni yitiren Osmanlı seçkini dini kimliğini Türk İmparatorluğu hatta ülkemizin resmi adı Türkiye (Turchia), batının kullandığı fakat Osmanlı aydının asla benimsemediği yabancı etiketlerdi. Türkçülük hareketinin kültür ile ideoloji (mefkure) birliği üzerinde kurulmasını öneren Sosyolog Gökalp, Türk milliyetçiliğini üçe bölüyor, yan yana parça parça sunuyordu; Özü İslam, görünüşü batı, adı Türk! İdeolog Gökalp ile Kurucu Atatürk arasındaki temel ayrılık buradaydı. Atatürk, Gökalp’in önerdiği milliyet öğelerini “Türklük”te toplamış, onun yaratılması işini Cumhuriyete, Cumhuriyetin korunması görevini de gençliğe bırakmıştı. Stratejik bakımdan, Atatürk’ün önünde iki yol vardı.

a ) Kültürel (dini) değerlere uygun bir devrim ideolojisi geliştirmek;
b ) Çağdaş ulus ideolojisine uygun laik bir kültür yaratmak!

Genç Türkler birinci yolu denemiş, başaramamışlardı. Atatürk, daha çetin gözüken ikinci yolu seçti. Laik Cumhuriyete ve ulusa uygun bir kültür yaratmayı hedef aldı. Öyleyse yeniden hatırlayalım: Türkiye Cumhuriyeti’nin temeli kültür olacaktı ama İslam dini ile İslam devletine dayalı bir İslam kültürü değil, Türkiye Cumhuriyetinin yeniden gerçekleştireceği laik, ulusal ve çağdaş bir kültür olacak. İşte bu anlamda, tam bir kültür devrimcisi sayılması gereken Atatürk, eserini,çalışma arkadaşlarına değil, tıpkı Robespierre gibi geleceğe, Türk İstikbalinin evladına bırakıyordu.

BAŞARILAR, SORULAR, SONUÇLAR

Bugün, burada Atatürk’ün kültür anlayışını konuşuyor olmamız, Atatürk’ün bizlere emanet ettiği laik Cumhuriyetin tartışma götürmeyen başarısıdır. Türkiye Cumhuriyeti, Atatürk’ün kültür ve çağdaşlaşma politikası ile, kendisini Batı Dünyası’na (medeniyetine) kabul ettirmişti. Ancak, bugünkü “Atatürkçü kültür anlayışları”nın Atatürk kültür anlayışına ne derece benzediği sorusu sorulup sorgulanmalıdır.

Sanımca, Atatürk’ün kültür anlayışı önce 1950’lerde sonra 1980 başlarında iki büyük bunalım geçirdi. Birincisinde, biz Türklerin de-Japonya gibi-Batıdan yalnızca teknoloji alıp kendi geleneksel (dini) kültürümüzü korumamız öneriliyordu (Eğitim Milli Komisyonu Raporu 1960). Laik Türkiye Cumhuriyeti birinci bunalımı 1961 Anayasası ile geride bıraktı. İkinci büyük bunalım, 1982 Anayasası’ndan sonra. “Türk- İslam Sentezciliği” ile (1985’de) yaşandı. İki-üç yıllık bir suskunluktan sonra, Sayın Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanımız, “Türk-İslam Sentezi” ideolojisini kabul etmediklerini resmen açıklamış bulunuyor.

“Türk-İslam Sentezi” Türkiye Cumhuriyeti’nin “Milli Kültür Politikası” olarak önerilmişti. Bu politikanın Atatürkçü, laik ve çağdaş bir kültür anlayışı ile bağdaşamayacağını savunan araştırma grubunda görev alarak, önerilen milli kültürün değişmeyen özünün din olduğunu göstermeye çalıştım. Bugün “ ulus”ve evrim,”devrim”, sözcükleri üzerindeki yarı-resmi ambargonun kaldırılmış olmasına Atatürk’ün kültür anlayışının başarısı ve yarınlarımızın güvencesi olarak görüyorum.
alıntı. b.güvenç

Bülent Arınç (d. 1948 Bursa), Türk avukat ve siyasetçi. Türkiye Büyük Millet Meclisi eski başkanı, AK Parti Manisa milletvekili, Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı.

Eğitimi [değiştir]Bülent Arınç Manisa Lisesi'ni bitirdi. 1970 yılında Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nden mezun oldu. Manisa'da uzun süre serbest avukatlık yaptı. Üniversite yıllarından itibaren siyasete ilgi duydu. Siyasete Gençlik Kolları Başkanlığı ve İl Başkanlığı görevlerinde bulunarak girdi. Orta derecede İngilizce konuşabilen Arınç, evli ve iki çocuk babasıdır.

Siyasi çalışmaları Bülent Arınç 24 Aralık 1995'te yapılan Milletvekili Genel Seçimleri'nde Refah Partisi'nden Manisa Milletvekili seçilerek ilk defa parlamentoya girdi. Aynı partide MKYK üyeliğinde bulundu. Bu dönemde Türkiye Büyük Millet Meclisi Adalet Komisyonu ve Türkiye-AB Karma Komisyonu'nda çalıştı. 3 Kasım 2002 tarihinde yapılan Milletvekili Erken Genel Seçimlerinde üçüncü kez Manisa Milletvekili olarak Parlamentoya girdi. 22 Temmuz 2007 tarihinde yapılan Milletvekili Erken Genel Seçimlerinde dördüncü kez Manisa Milletvekili olarak Parlamentoya girdi. XX., XXI., XXII.ve XXIII. Dönem Manisa Milletvekilidir.

Bülent Arınç Türkiye'nin çeşitli il ve ilçelerinde konferanslar verdi. Panel ve sempozyumlarda konuşmalar yaptı. Avrupa'nın çeşitli ülkelerinde, ABD'de ve Avustralya'da konferanslar verdi.

19 Kasım 2002 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi Başkanlığına seçildi. 22 Temmuz Genel Seçimleri'nin ardından yapılan Meclis Başkanlığı seçimlerine aday olmadı. Cumhurbaşkanlığı seçimleri öncesi cumhurbaşkanlığı için adı geçen Arınç 24 Nisan 2007 günü aday olmayacağını açıkladı.1 Mayıs 2009 günü yapılan kabine revizyonunda kabineye girmiştir.